به نام خدا بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی گرامی می داریم 'جه | سلام بر زرنه 🔕
به نام خدا
بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی گرامی می داریم
"جهان یادگارست است وما رفتنی به گیتی نماند به جز گفتنی
به نام نکو گر بمیرم رواست مرا نام باید، که تن مرگ راست"
اردیبهشت فصل نسیم نامت را به قلم جهانیان می آویزد ، بزرگ حماسه سرایی که سی سال از عمر گرانمایه اش صرف نگارش بلند اشعاری ست که مختص کلک خیال انگیز نام اسطوری حماسه سرا مزین دفتر است.زلف اندیشه اش شعله بر می افروزد به ژرفای واژگان، تا تیر و ترکش و زین و اسب و بازوبند و پهلوانی را صحافی کند. شاهنامه ایی با مضامین مختص و منحصر به فرد، شاه بیت قلم زرین اوست.نگاه مبهوت رستم به بازوان سهراب را چنان انشا می کند که بعد از قرن ها ترسیم نوشدارویی بعد از مرگ سهراب ضرب المثل ورد زبان هاست.نفس های لب چاه منیژه برای رهایی بیژن سر فصلی از تمنا نبوغ اندیشه اش می شود.عطر بهار شعرهایش بر دامن گلواژه ها ، نام سیاووش و صدق گفتارش به تصدیق سوگند هاست.تیر و کمان آرش نشان از غیرت کشور داری را به تماشاست. اعجاز این همه پدیده در ورای قلمی ست تا یاس غزل شعرهای حماسی اش از آبشار گیسوان سودابه به چمن نگاه کیکاووس در حاشیه ی خواب ناز برویید. عطر زلفان سیندخت به بهار آغوش مهراب رنگین کمانی از مهربانی را به جنگل چشمانش تداعی کند. رودابه همچون آهوی دشت خیال، زال را به قله ی دماوند به تماشا بنشیند. قافیه پرداز شعری دیگر بر دم مسیحایی فرو چکد تا نام سام و نریمان بر گلواژهایش فرداهای جوانمردی را خیس غزل کند. میان موج طره ی گیسوبند شهربانو انبوهی از بهار نارنج عاشقانه ها شکوفه زده است تا لا به لای ابرهای آبستن شده ی چشمان سیه وش شهرناز فردای واژگان ابوالقاسم فردوسی باران شوند. در جذبه ی قلم دستان فردوسی اشعار جهان نفس می کشد تا شور حماسه بر جهانیان برویاند.دانش پُر طمطراقی که بر بلندای نامش گیسوان حماسه ی شعر روییده ی رنج سال های نگارش است،شعرهایی شور انگیز که روشنی بخش لاهوت را معنا می کند. کلماتی وزین آیت و نشانه است بر قلم فصیحی که بعد از قرن ها به تازگی بهاران پر از طراوت جان هاست.عطر کلماتش همچون شبنمی ست که بنفشه ی زلفان تهمینه را شانه می زند.خون سیاووشان جوشش قلم زرین توست که بر بال شفق سهمی از دادخواهی را نطق دیوان می کند.
